Η έκθεση αυτή, με γενικό τίτλο "Μανόλης Τζομπανάκης: Γλυπτά και σχέδια 1963 - 2008" που θα διαρκέσει μέχρι 15 Μαΐου 2009, αποτελεί μια ακόμη στήριξη και προβολή, από τη Δημοτική Πινακοθήκη Χανίων, των σύγχρονων εικαστικών αντιλήψεων στη χώρα μας. Η παρουσίαση των έργων του Μανόλη Τζομπανάκη, συμβάλει στην προβολή της νεοελληνικής γλυπτικής και μας δίνει τη δυνατότητα να έλθουμε σε επαφή με το έργο ενός από τους πιο ταλαντούχους Έλληνες γλύπτες. Ταυτόχρονα, όμως, προσφέρει αναμφίβολα πολύτιμη βοήθεια τόσο στη διάσωση της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, όσο και γενικότερα στην ιστορία της εξέλιξης της σύγχρονης Ελληνικής εικαστικής δημιουργίας.

Η Δημοτική Πινακοθήκη Χανίων τιμώντας τη σημαντική προσφορά του Μανόλη Τζομπανάκη στη νεοελληνική γλυπτική, οργάνωσε αυτή την αναδρομική έκθεση με έργα του άξιου αυτού Κρητικού καλλιτέχνη και σημαντικού εκπροσώπου της ελληνικής τέχνης σε διεθνή κλίμακα. Επί πολλές δεκαετίες ο Μανόλης Τζομπανάκης ζει και εργάζεται στη Ρώμη , μοιράζοντας το χρόνο του μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας. Στην έκθεση παρουσιάζονται γλυπτά και σχέδια του καλλιτέχνη που καλύπτουν μια περίοδο 45 ετών δημιουργίας. Η έκθεση υποστηρίζεται από μια ακόμη πολυτελή δίγλωσση (ελληνικά - αγγλικά) έκδοση 140 σελίδων της Δημοτικής Πινακοθήκης Χανίων.

Ο μεγαλύτερος καλλιτέχνης είναι η Φύση. Βαθιά, μέσα στα σκοτάδια της γης και τους πυθμένες των ωκεανών, εκεί που δεν τη βλέπει και δεν την ακούει κανείς, σμιλεύει, ζωγραφίζει και φτιάχνει στο σκοτεινό και σιωπηλό εργαστήρι της, τα δικά της αριστουργήματα.

Ορυκτά και πετράδια... Σχήματα και χρώματα... Ομορφιές, που ίσως δεν δουν το φως ποτέ... Ο χρόνος δεν τη βιάζει; Μπορεί να περιμένει εκατομμύρια χρόνια!

Έχει στην παλέτα της τα πιο λαμπερά κοραλλένια κόκκινα, το φανταστικό πράσινο του νεφρίτη, τη γλυκιά απόχρωση του μελένιου κεχριμπαριού, το γαλάζιο του τιρκουάζ, το μυστηριακό μαύρο του γιούσουρι, τα πολύχρωμα «νερά» του αχάτη, τους ιριδισμούς που παιχνιδίζουν πάνω στο σεντέφι, τις μύριες γαιώδεις αποχρώσεις του ίασπη.

Κάθε κομπολόι από αυθεντικά φυσικά υλικά είναι μία μαγευτική αποκάλυψη όλης αυτής της ομορφιάς στα μάτια μας!

Ένα υπέροχα εικονογραφημένο βιβλίο-ταξίδι στο χώρο και στο χρόνο, που τα κείμενά του μας αφηγούνται με ζωντάνια την ιστορία του κομπολογιού από την Ινδία του 700 προ Χριστού έως τις μέρες μας. Μια περιπλάνηση του νου και της ψυχής από τις πλούσιες σε κεχριμπάρι ακτές της Βαλτικής μέχρι τους βυθούς που βγάζουν γιούσουρι και κοράλλια, και από τα μοναστήρια του Άθω μέχρι τις ερήμους των αραβικών χωρών. Και παράλληλα, ένα αφιέρωμα στο ελληνικό μας κομπολόι, πολύτιμο σύντροφο κάθε χαράς και θλίψης, που με τον ήχο του και το χάδι του μας χαλαρώνει, γλυκαίνοντας την ψυχή μας...

Εσύ και γω

Η ομορφιά στα μάτια μας

Η μουσική στ' αυτιά μας

Το άγγιγμα στο χέρι μας

Το χάδι στην ψυχή μας

Το μακρινό ταξίδι στην ιστορία

Ευρετήριο φωτογραφιών

Βιβλιογραφία

Λίγο πριν από το θάνατό του, ο Claude Monet έγραψε: "Ακόμα στεναχωριέμαι που εξαιτίας μου μας έδωσαν αυτόν τον τίτλο· οι περισσότεροι από την ομάδα μας δεν ήταν καν Ιμπρεσιονιστές". Η συγγραφέας του βιβλίου... η Nathalia Brodskaya, ξεκινά από αυτό το παράδοξο -από το γεγονός ότι μερικοί ζωγράφοι αντιμετωπίζονταν ως ένα ομοιογενές σύνολο, ενώ ταυτόχρονα αυτό που επιδίωκαν να εκφράσουν μέσα από την τέχνη τους ήταν η καλλιτεχνική τους ατομικότητα- και διερευνά τις αντιθέσεις που χαρακτηρίζουν τη ζωγραφική στα τέλη του 19ου αι.



Και ο Μanet είχε πει ότι "ζωγραφίζει αυτό που βλέπει και όχι αυτό που θέλουν οι άλλοι να βλέπει". Έπρεπε, όμως, να περάσει πολύς καιρός μέχρι να αναγνωρίσει ο κόσμος τη διαφορά ανάμεσα στην παραδοσιακή, ακαδημαϊκή τέχνη και τη σύγχρονη, ρεαλιστική ζωγραφική.



Αφού αναλύει τα βασικά στοιχεία του Ιμπρεσιονισμού, η Nathalia Brodskaya προσπαθεί να αναδείξει, μέσα από το έργο του καθενός από τους σημαντικούς αυτούς ζωγράφους, "ότι βαθιά τους πεποίθηση και κινητήρια δύναμη τους ήταν η πίστη στις αρχές τους και η αγάπη για την τέχνη τους". Αυτό ακριβώς αποτέλεσε την ουσία της διαφορετικότητας τους και έναυσμα για τη γέννηση της σύγχρονης τέχνης.

Με την ευκαιρία της αναδρομικής έκθεσης των καλλιτεχνών στο ΜΟΥΣΕΙΟ ΜΠΕΝΑΚΗ, κυκλοφόρησε το αναδρομικό λεύκωμα σε συνεργασία με την Γκαλερί BERNIER/ ELIADES.
Ο τόμος αποτελείται από 432 σελίδες με έγχρωμες αναπαραγωγές των κοσμημάτων και των αντικειμένων ή και μεγεθυμένων λεπτομερειών τους, από τις αρχές της δεκαετίας του ’70 μέχρι σήμερα.
Οι φωτογραφίες είναι του Μπόρις Κιρπότιν.
Τα εισαγωγικά κείμενα υπογράφουν ο ζωγράφος Αντώνης Κυριακούλης και ο καθηγητής αστροφυσικής Σταύρος Κατσανέβας (Πανεπ/μιο Παρίσι 7/ CNRS).

1. ΜΙΧΑΗΛ ΑΓΓΕΛΟΣ

20. ΡΟΝΤΕΝ

21. ΚΛΕΕ

22. ΚΑΝΤΙΝΣΚΙ

23. ΜΠΕΪΚΟΝ

24. ΝΤΕ ΚΙΡΙΚΟ

ΠΙΚΑΣΟ PICASSO

27. ΝΤΑΛΙ

29. ΜΟΝΤΙΛΙΑΝΙ

30. ΓΚΩΓΚΕΝ

34. ΤΙΝΤΟΡΕΤΟ

35. ΚΑΝΑΛΕΤΟ

Φαντάσου μια πόλη όπου τα γκράφιτι δεν είναι παράνομα, μια πόλη όπου όλοι μπορούν να ζωγραφίζουν όπου τους κάνει κέφι. Μια πόλη που κάθε δρόμος της είναι καλυμμένος από εκατομμύρια χρώματα και μικρές φράσεις. Όπου η αναμονή σε μια στάση λεωφορείου δεν είναι ποτέ βαρετή. Μια πόλη που μοιάζει με πάρτι στο οποίο είναι προσκεκλημένοι οι πάντες, όχι μόνο οι μεσίτες και οι ληστοβαρόνοι των μεγάλων επιχειρήσεων. Φαντάσου μια τέτοια πόλη και μην ακουμπάς πια στον τοίχο - είναι φρεσκοβαμμένος.

Πίθηκοι
Μπάτσοι
Αρουραίοι
Αγελάδες
Τέχνη
Έπιπλα Δρόμου
Σημειώσεις του μεταφραστή
Επίμετρο

Το 1942 η Φρίντα Κάλο άρχισε να γράφει το ημερολόγιο που σήμερα αποτελεί το βασικό κλειδί για την κατανόηση της σκέψης της και του συναισθηματικού της κόσμου. Δεν κατέγραφε μόνο τα καθημερινά συμβάντα, αλλά σχολίαζε και αναπολούσε την παιδική ηλικία και τα νιάτα της. Πραγματευόταν επίσης θέματα όπως η σεξουαλικότητα και η γονιμότητα, η μαγεία και ο αποκρυφισμός, ο ψυχικός και σωματικός πόνος. Παράλληλα, αποτύπωνε τις διαθέσεις της σε σκίτσα με υδατοχρωμία και γκουάς.

ΕΝΑ ΑΤΙΘΑΣΟ ΚΟΡΙΤΣΙ
ΤΟ ΕΥΑΙΣΘΗΤΟ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΧΥ ΒΑΤΡΑΧΙ
ΜΙΑ ΜΕΞΙΚΑΝΗ ΣΤΗ «ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΓΚΡΙΝΓΚΟΣ»
ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ ΚΑΙ ΕΠΙΤΥΧΙΑ
«ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΑΛΗΤΕΣ ΟΙ ΧΕΙΡΟΥΡΓΟΙ»
«ΕΛΠΙΖΩ Η ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗ... »
ΦΡΙΝΤΑ ΚΑΛΟ 1907-1954: Η ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ
ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΕΙΚΟΝΩΝ
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

Πάμπλο Πικάσο: Μία από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες του 20ού αιώνα. Ένας άνθρωπος που άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τη ζωγραφική και ενέπνευσε πολλά ρεύματα. Οι "Δεσποινίδες της Αβινιόν" και η "Γκερνίκα", από τα πιο γνωστά έργα του καλλιτέχνη, αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της παγκόσμιας μνήμης. Για τις διάσημες και δοξασμένες στιγμές του Πικάσο έχουν γραφτεί πολλά. Ποια ήταν όμως η ζωή του από την πρώτη ίσαμε την τελευταία του πνοή, το 1973; Ρίχνοντας φως στα νεανικά χρόνια αλλά και στις σχέσεις του ζωγράφου με τις γυναίκες (που δεν είναι λίγες), ο Ανρί Ζιντέλ μας προτείνει μια νέα ματιά στην αμφιλεγόμενη και πολύπλοκη προσωπικότητα του ιερού αυτού τέρατος της σύγχρονης τέχνης.

ΠΡΟΛΟΓΟΣ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ I
Μάλαγα
ΚΕΦΑΛΑΙΟ II
Λα Κορούνια
ΚΕΦΑΛΑΙΟ III
Βαρκελώνη
ΚΕΦΑΛΑΙΟ IV
Πρώτο ταξίδι στο Παρίσι
ΚΕΦΑΛΑΙΟ V
Περιπλανήσεις
ΚΕΦΑΛΑΙΟ VI
Η εγκατάσταση στο Παρίσι
Το Μπατό Λαβουάρ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ VII
Οι Δεσποινίδες της Αβινιόν
ΚΕΦΑΛΑΙΟ VIII
Προς τον κυβισμό
ΚΕΦΑΛΑΙΟ IX
Ο κυβισμός
ΚΕΦΑΛΑΙΟ X
Ο μεγάλος πόλεμος, Παρίσι και Ρώμη
ΚΕΦΑΛΑΙΟ XI
Τα χρόνια του μεσοπολέμου
ΚΕΦΑΛΑΙΟ XII
Η στροφή στα 1925
ΚΕΦΑΛΑΙΟ XIII
Ο Δεύτερος Παγκόσμιος πόλεμος
ΚΕΦΑΛΑΙΟ XIV
Η γένεση ενός μύθου
ΚΕΦΑΛΑΙΟ XV
Τελευταίες αναλαμπές
ΓΕΝΕΑΛΟΓΙΚΟ ΔΕΝΤΡΟ
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Με τον Αλέκο συνταξιδεύαμε στην πτήση 202 της Ολυμπιακής Αεροπορίας για το Παρίσι. Καθόμασταν δίπλα, μ' ένα κάθισμα ανάμεσά μας κενό, που λειτουργούσε σαν γέφυρα. Είχα πάρει μαζί μου ένα αχαράκωτο καινούριο μπλοκάκι, χωρίς συγκεκριμένο σχέδιο. Φυσικά, στο πίσω μέρος του μυαλού μου, ενυπήρχε η σκέψη να του ζητούσα να κάνει μερικά σχέδια κατά τη διαδρομή, εφόσον κι εκείνος θα ήθελε. Πάντα, εδώ και χρόνια, όποτε συναντιόμασταν, έφευγα με ένα δικό του σχέδιο, είτε στο χάρτινο τραπεζομάντιλο του εστιατορίου είτε σε κουτί τσιγάρα είτε σε χαρτοπετσέτα.
Καθώς βρεθήκαμε κι οι δυο ευδιάθετοι και άνετοι, χωρίς πολυκοσμία γύρω μας, αυθόρμητα μου γεννήθηκε η σκέψη εγώ να γράφω κάτι, να του το περνώ κι εκείνος μετά να σχεδιάζει. Του το είπα και η ιδέα του άρεσε. Ανταποκρινόταν στη βαθιά του επιθυμία της συνεργασίας του γραπτού λόγου με τη ζωγραφική. Μια παράδοση που στα χρόνια του Μεσοπολέμου στη Γαλλία είχε δώσει άριστους καρπούς.
Κι αρχίζω να γράφω. Του περνώ την πρώτη σελίδα και βλέπω πως καθυστερεί πολύ ώσπου να μου την επιστρέψει. Σχεδιάζει με πάθος, πάνω στα γόνατα, χωρίς να κατεβάσει το πτυσσόμενο τραπεζάκι της μπροστινής του θέσης. Στο μεταξύ, ο ληθαργημένος γραφιάς ξυπνάει μέσα μου, οι ιδέες αρχίζουν να γεννιούνται και θέλω να μου επιστρέψει το τετράδιο γρήγορα για να συνεχίσω. Δεν του λέω όμως τίποτα για να μην τον πανικοβάλω. Σε λίγο, μου επιστρέφει το μπλοκ για να γράψω. Κι αυτό έγινε την πρώτη μιάμιση ώρα της πτήσης.
Μετά τον είδα που είχε κουραστεί. Μου είπε να σταματήσουμε και να συνεχίσουμε μια άλλη φορά. Του είπα πως έπρεπε να διατηρήσουμε το "χάπενινγκ" αυτούσιο και να μην επανέλθουμε. Να το κυκλοφορήσουμε κιόλας για τις Γιορτές. Εν είδει λευκώματος. Για το 2001. Στο προτελευταίο του σχέδιο έγραψε 2000. "Είναι για του χρόνου", του λέω. "Καλά, θα το διορθώσω". Κι αυτό το μαύρο τετραγωνάκι που βλέπετε στη μέση του προτελευταίου σχεδίου του είναι η εικαστική διόρθωση που έκανε. Ενσωμάτωσε το λάθος στο σχέδιο, δημιουργώντας αυτή την "ταφόπλακα" στο χρόνο που θα είχε περάσει τον καιρό της έκδοσης.
Μόλις προσγειωθήκαμε, μας περίμενε ο Νίκος Τριαντάφυλλου, με το αμάξι του, για να μας πάει στο Παρίσι. Είναι κοινός φίλος. Απ' αυτόν εξάλλου είχα πληροφορηθεί ότι θα συνταξίδευα με τον Φασιανό, εξ ου και η σκέψη να προμηθευτώ με χαρτί και μολυβί. Του οφείλουμε τη γέννηση του μικρού αυτού τετραδίου. Να είναι καλά!

Ένας από τους σημαντικότερους και πλέον αγαπημένους έλληνες ζωγράφους αυτού του αιώνα, ο Σπύρος Βασιλείου, «Μπάρμπα Σπύρος», όπως τον βάπτισε ο θαυμασμός και η αγάπη του κόσμου, εργάστηκε και απόδωσε με τη ζωγραφική του την ελληνική ομορφιά με το δικό του τρόπο. Η Ελλάδα μπορεί και πρέπει να είναι υπερήφανη, όχι μόνον για τους προγόνους της, αλλά και για τους άξιους συνεχιστές ενός από τους μεγαλύτερους πολιτισμούς, που γεννήθηκαν σε αυτόν τον πλανήτη. Στο πλαίσιο αυτό, με ιδιαίτερη χαρά η «Αθηναϊκή Ζυθοποιία» Α.Ε. στηρίζει αυτή τη θαυμάσια έκδοση του Δημήτρη Τσίτουρα για τον Σπύρο Βασιλείου, δεκαπέντε χρόνια μετά τον θάνατό του. Μηνάς Τανές

Η Αντίσταση του ελληνικού λαού κατά των Ιταλών, Γερμανών και Βουλγάρων εισβολέων και τα πολεμικά κατορθώματα του ελληνικού στρατού (Αλβανικό Μέτωπο, Μακεδονικά οχυρά) και των Ελλήνων ανταρτών έγιναν αντικείμενο θαυμασμού από όλους τους ευρωπαϊκούς αλλά και τους άλλους λαούς. Υπάρχουν όμως και μορφές της Εθνικής μας Αντίστασης πολύ σημαντικές, μοναδικές θα έλεγα, που δεν παρατηρήθηκαν στις άλλες κατεχόμενες χώρες και αφορούν αφενός στον αγώνα του άμαχου πληθυσμού στις πόλεις (. . .) και αφετέρου στην αντίσταση των καλλιτεχνών και γενικότερα των πνευματικών ανθρώπων, οι οποίοι με το λόγο και την τέχνη τους δημιούργησαν ένα πρωτόγνωρο πολιτιστικό κίνημα σε όλους τους τομείς: ποίηση, πεζογραφία, θέατρο, μουσική, ζωγραφική, χαρακτική, γλυπτική, φωτογραφία. Το βιβλίο αναφέρεται σ' αυτές ακριβώς τις μορφές αντίστασης και ασχολείται μ' όλους αυτούς που συνέβαλαν στο πολιτιστικό θαύμα που συντελέσθηκε την περίοδο εκείνη κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες.

«Γεννήθηκα μαζί με μια επανάσταση. Αυτό ας το μάθουν όλοι. Γεννήθηκα μέσα στη φωτιά· πρωτοείδα τον κόσμο μέσα στη θέρμη του ξεσηκωμού. Εκείνη η καυτή μέρα θα με κρατάει πάντα μες στην αγκαλιά της. Ως παιδί, εκπυρσοκρότησα. Ως ενήλικος, πυρπολήθηκα. Είμαι χωρίς αμφιβολία παιδί αυτής της επανάστασης και ενός γέρου θεού που λάτρευαν οι πρόγονοί μου.
»Γεννήθηκα το 1910. Ήταν καλοκαίρι. Μετά από λίγο, ο Εμιλιάνο Ζαπάτα, el Gran Insurrecto, θα ξεσήκωνε το Νότο.
»Ήμουν, λοιπόν, τυχερή: το 1910 ήταν η χρονολογία γέννησής μου».
Στο Παρίσι, το 1939, τη Φρίντα Κάλο περιστοίχισε πλήθος θαυμαστών, ανάμεσα στους οποίους ήταν ο Πικάσο, ο Μπρετόν, ο Ντισάμπ, ο Καντίνσκι.
Στη ζωή της, η γυναίκα και η ζωγράφος είναι αδιαχώριστες, οδηγούμενες από μια μοίρα που κυριαρχείται από τον πόνο και την αρρώστια. Ο Ντιέγκο Ριβέρα έγραψε σχετικά: «Η Φρίντα είναι το μοναδικό παράδειγμα στην ιστορία της τέχνης κάποιου που κατακερμάτισε το στήθος και την καρδιά του για να δείξει τη βιολογική αλήθεια όσων αισθάνεται».
Βασισμένο στις πιο αξιόπιστες πηγές, γραμμένο με πάθος και ευαισθησία, το βιβλίο αυτό σκιαγραφεί το πορτρέτο μιας μοναδικής γυναίκας, παρουσιάζοντας, παράλληλα, ανάγλυφα την ατμόσφαιρα μιας ολόκληρης εποχής, από το επαναστατημένο Μεξικό μέχρι τα νεοϋρκέζικα σαλόνια, περνώντας μέσα από τις σουρεαλιστικές εκθέσεις στο Παρίσι της δεκαετίας του 1930.

Ο Παύλος Βρέλλης (25 Μαρτίου 1923 - 23 Ιουλίου 2010) ήταν Έλληνας γλύπτης, ζωγράφος και ποιητής. Θεωρείται από τους πιο σημαντικούς Έλληνες γλύπτες, ειδικά για την προσφορά του με τη δημιουργία του Μουσείου Ελληνικής Ιστορίας στο Μπιζάνι Ιωαννίνων (Φεβρουάριος 1983), το οποίο φιλοξενεί 150 κέρινα ομοιώματα σε 36 ιστορικά θέματα εμπνευσμένα από σημαντικά γεγονότα της Ελληνικής Ιστορίας.

Η μνημειακή των μορφών του και η σχηματοποίηση, ο συνδυασμός των γραμμικών διατυπώσεων και των χρωματικών στοιχείων, μεταγγίζουν στη ζωγραφική του εσωτερικότητα, ένταση και εκφραστική πειθώ. Με τη λιτότητα των μορφών και την ευαισθησία του χρώματος, την ποίηση της γραμμής και την ποιότητα των πλαστικών τύπων, η ζωγραφική του κερδίζει αμεσότητα, πληρότητα και εκφραστικό πλούτο. Το γεωμετρικό λεξιλόγιο και η σχηματοποίηση, οι συνδυασμοί του και η σαφήνεια των διατυπώσεών του, δίνουν καθολικό και διαχρονικό περιεχόμενο στα έργα του. Η ζωγραφική του Μόραλη, δεν υπάρχει αμφιβολία, μας κληροδοτεί μερικές από τις πιο ολοκληρωμένες φωνές της σύγχρονης τέχνης. Γιατί περισσότερο από οτιδήποτε άλλο είναι μια ζωγραφική που διακρίνεται για την ποιότητα των διαυπώσεών της, την ερωτική της διάσταση, τον ποιητικό της χαρακτήρα και ακόμη την έκφραση της αλήθειας. Ο Μόραλης παραμένει σταθερά ο κυνηγός μιας ουτοπίας, ο απολογητής ενός κλασικού οράματος σ' έναν κόσμο που χαρακτηρίζεται από μια ισοπεδωτική οπτική αντίληψη.

Η έκθεση το "Παιδί στη Νεοελληνική Τέχνη", που ετοίμασαν με τόση γνώση και αγάπη οι συνάδελφοι Αφροδίτη Κουρία και Ειρήνη Ορατή, μας προτείνει ένα συναρπαστικό ταξίδι όχι μόνο στον κόσμο του παιδιού αλλά και στα άδυτα της ελληνικής εστίας και της ελληνικής κοινωνίας. Θέμα ιδιαίτερα αγαπητό σε μια παραδοσιακή κοινωνία, το παιδί παρακολουθεί όλες τις φάσεις της ελληνικής ιστορίας της τέχνης: από την ιστορική ζωγραφική των πρώτων χρόνων μετά την Ανεξαρτησία ως τις πιο σύγχρονες τάσεις. Το θέμα του παιδιού μας παρέχει έτσι ένα ευχάριστο άλλοθι για να αναπλεύσουμε την ιστορία της νεότερης ελληνικής τέχνης ως τις πηγές της και να παρακολουθήσουμε τις μεταμορφώσεις της ελληνικής κοινωνίας μέσα απ' αυτή την αδιάψευστη μαρτυρία.
Η ιστορική ζωγραφική θέλει το παιδί συμπαραστάτη και μάρτυρα στον Αγώνα, ενώ οι πρώτες ηθογραφίες αναπολούν σκηνές από την αγροτική ζωή στο ύπαιθρο ή στην φτωχική γωνιά του χωριάτικου σπιτιού. Οι πρώτες ρεαλιστικές εικόνες μιας αστικής ηθογραφίας μεταθέτουν το σκηνικό στην πόλη, στους δρόμους της ή στο αστικό σαλόνι. Τα αγροτόπαιδα μεταμορφώνονται σε μικρούς γραφικούς ξυπόλυτους αλήτες της πόλης, που τρώνε φρούτα ή καπνίζουν. Την ίδια στιγμή η προσωπογραφία μας αποκαλύπτει την πλαστή εικόνα του νεαρού αστού όπως τον θέλουν οι μεγάλοι. Ντυμένο με το τυποποιημένο ναυτικό κοστούμι, με πρώιμη επιτηδευμένη σοβαρότητα και ειλικρινή μελαγχολία. [...] (Από την έκδοση)

Ευχαριστίες
- Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα
Ένα μαγικό ταξίδι στον κόσμο του Ελληνόπουλου
- Ειρήνη Ορατή- Αφροδίτη Κούρια
Εισαγωγικό σημείωμα
- Αφροδίτη Κούρια - Ειρήνη Ορατή
Η εικονογραφία του παιδιού. Μια διαχρονική θεώρηση
- 19ος αιώνας
Έργα με απόηχους της Ελληνικής Επανάστασης 
Ηθογραφικές εικόνες του παιδιού στο 19ο αιώνα 
Το παιδί στην προσωπογραφία του 19ου αιώνα
- 20ός αιώνας
Πολυφωνία αντιλήψεων και εκφραστικών τρόπων στην απεικόνιση του παιδιού
Νέοι προσανατολισμοί στην απεικόνιση του παιδιού και του κόσμου του μετά το 1970
- Βίκυ Πάτσιου
Ένα φανταστικό μουσείο: Παιδί και Εικόνα στον έντυπο λόγο
Φωτογραφίες / Εικονογράφηση βιβλίων 
Βιβλιογραφία
Ευρετήριο καλλιτεχνών

Αλμπέρτο Τζακομέτι

Ζορζ Μπρακ

Μαξ Ερνστ

Χανς Χάρτουνγκ

Χοάν Μιρό

Φρανς Πικαμπιά

Πιερ Σουλάζ

Αντρέ Μασόν

Ανρί Ματίς

Σαλβαντόρ Νταλί

Μαρκ Σαγκάλ

Μαρία-Έλενα Βιέιρα ντα Σίλβα

Λε Κορμπυζιέ

Μπερνάρ Μπυφέ

Εντουάρ Πινιόν

Ο ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΖΩΓΡΑΦΟΥ

ΤΟΜΟΣ Α'

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Ι. ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ ΚΑΙ ΓΕΝΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ

ΙΙ. ΔΙΑΙΡΕΣΕΙΣ ΤΩΝ ΤΕΧΝΩΝ

ΙΙΙ. ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ, ΕΠΙΣΤΗΜΗ, ΤΕΧΝΗ ΚΑΙ ΤΕΧΝΙΚΗ

IV. Η ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΣΤΟΝ ΧΡΟΝΟ

V. ΓΛΥΠΤΙΚΗ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ, ΓΛΥΠΤΙΚΗ ΚΑΙ ΠΛΑΣΤΙΚΗ, ΓΕΝΙΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΕΙΔΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ.

VI. Η ΤΡΙΣΔΙΑΣΤΑΤΗ ΜΟΡΦΗ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

VII. Η ΡΩΜΑΝΙΚΗ ΓΛΥΠΤΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΗΣ

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

Β' ΤΟΜΟΣ 

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Ι. Η ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ ΚΑΙ ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΗ ΓΛΥΠΤΙΚΗ

ΙΙ. ΑΠΌ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ

ΙΙΙ. ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ. ΑΦΕΤΗΡΙΕΣ - ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ - ΦΑΣΕΙΣ ΤΗΣ.

IV. Η ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ ΤΟΥ ΔΕΚΑΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΑΙΩΝΑ

V. Η ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ ΤΟΥ ΕΙΚΟΣΤΟΥ ΑΙΩΝΑ ΚΑΙ Η ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΣΗ ΑΠΌ ΤΗΝ ΟΠΤΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

VI. Η ΤΕΧΝΗ ΜΕΤΑ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ

VII. ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΑΚΟΜΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΜΑΣ ΣΗΜΕΡΑ

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

ΕΥΡΕΤΗΡΙΟ ΟΝΟΜΑΤΩΝ

ΕΥΡΕΤΗΡΙΟ ΟΡΩΝ