"Το βιβλίο του Παζ για τον Ντουρρούτι, σε αντίθεση με το δικό μου έργο (Το Σύντομο Καλοκαίρι της Αναρχίας), είναι υψηλών επιστημονικών απαιτήσεων, τις οποίες άλλωστε εκπληρώνει..." γράφει ο Χ. Μ. Ετσενσμπέργκερ, επισημαίνοντας έτσι τη σπουδαιότητα του παρόντος βιβλίου, διότι όντως αυτό δεν πραγματεύεται μόνο την ιστορία ενός ανθρώπου αλλά και μιας εποχής καθώς και της ίδιας της Ισπανικής Επανάστασης.
Κατά την διάρκεια 40 ολόκληρων χρόνων αγώνων, εξορίας, φυλακίσεων, παρανομίας, απεργιών και εξέγερσης, ο Μπουεναβεντούρα Ντουρρούτι, ο θρυλικός Ισπανός επαναστάτης, έζησε πολλές ζωές και όταν πέθανε, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι τον συνόδευσαν στην τελευταία του κατοικία, διότι υπήρξε ένας ασυμβίβαστος αναρχικός, ο οποίος υπεράσπιζε και βίωνε την πεποίθησή του ότι η Επανάσταση και η Ελευθερία είναι αδιαχώριστες. 

Ο ΑΝΤΑΡΤΗΣ (1896-1931)
Ο ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ (1931-1936)
Ο ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ (1936)

Μία από τις πιο ανεξίτηλες και οδυνηρές εικόνες του ισπανικού εμφυλίου πολέμου ήταν εκείνη των προσφύγων, που εγκατέλειπαν μαζικά τη χώρα για να περάσουν τα σύνορα των Πυρηναίων και να βρεθούν σε γαλλικό έδαφος, μέσα στις πρώτες, κρύες και μαύρες εβδομάδες του 1939. (. . .) Φεύγοντας από τη Βαρκελώνη, ο Καζάλς πήγε κατευθείαν στο Πραντ. Λίγες μέρες αφότου άνοιξαν τα σύνορα, επισκέφτηκε αρκετούς από τους καταυλισμούς των προσφύγων και είδε με φρίκη τις συνθήκες που επικρατούσαν εκεί. (. . .) Ο Καζάλς ήξερε αμέσως ότι έπρεπε να βοηθήσει. (. . .) Καθώς άρχισαν να φτάνουν οι πρώτες δωρεές σε τρόφιμα, ρούχα και χρήματα, ο Καζάλς μίσθωσε ένα φορτηγό και έναν οδηγό και άρχισε να διανέμει τις προμήθειες στους πρόσφυγες των στρατοπέδων. Για τα επόμενα δέκα χρόνια, πρωταρχική μέριμνα του Καζάλς θα είναι η ανακούφιση του πόνου των εξόριστων συμπατριωτών του. Η μουσική έπρεπε να περάσει σε δεύτερη μοίρα. «Αν κάτι έκανα σωστό στη ζωή μου», είπε πολλά χρόνια αργότερα, «ήταν αυτό εδώ». 

Μάρτα Άκελσμπεργκ:Mujeres Libres:Ατομικότητα και συλλογικότητα

Τέμμα Καπλάν:Γυναίκες και Ισπανικός αναρχισμός

Λιζ Ουίλλιζ:Οι γυναίκες στην Ισπανική επανάσταση

Αντί για πρόλογο

Το φασιστικό πραξικόπημα στην Ισπανία 

Η αλληλεγγύη των λαών στη δημοκρατική Ισπανία

Ο ισπανικός εμφύλιος πόλεμος και οι Έλληνες 

Οι Έλληνες Αντιφασίστες Εθελοντές 

Η δράση των Ελλήνων εθελοντών στην Ισπανία

Η αποχώρηση - Οι Έλληνες νεκροί

Επίλογος

Η΄Παράρτημα 

Κατάλογος Ελλήνων αντιφασιστών εθελοντών στην Ισπανία

Μολονότι έχουν περάσει τόσα χρόνια, ο Ισπανικός Εμφύλιος Πόλεμος παραμένει μία από τις σύγχρονες συγκρούσεις που προκαλεί πλήθος αντιπαραθέσεων, ενώ τα φαντάσματα εκείνων των χρόνων εξακολουθούν να μας στοιχειώνουν. Πολύ συχνά, περιγράφεται ως διαμάχη ανάμεσα στην αριστερά και τη δεξιά, αλλά αυτή είναι μια παραπλανητική απλούστευση. 
Ο Antony Beevor δεν χαρτογραφεί μόνο την πορεία του πολέμου υπό το φως νέων πληροφοριών, αλλά διαφωτίζει τις παθιασμένες εσωτερικές συγκρούσεις στους κόλπους των δύο αντίπαλων στρατοπέδων. Ορισμένοι υποστηρικτές της Δημοκρατίας πιστεύουν, ότι μια νίκη της αριστεράς στην Ισπανία θα είχε κατατροπώσει το φασισμό και θα είχε σώσει την Ευρώπη από τη φρίκη που έμελλε να βιώσει τα αμέσως επόμενα χρόνια. Από την άλλη πλευρά πάλι, οι εθνικιστές υποστηρίζουν, ότι ο εμφύλιος ήταν στην ουσία το προοίμιο του Ψυχρού Πολέμου ανάμεσα στο δυτικό πολιτισμό και τη σοβιετική δικτατορία. Από πολλούς μάλιστα θεωρείται ως ο πρώτος γύρος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και σχεδόν ένας πόλεμος δι' αντιπροσώπων με ναζιστική, φασιστική και σοβιετική παρέμβαση. Στην ουσία, το πρώτο θύμα του Ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου υπήρξε η αλήθεια. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Τελικά οι πόλεμοι καταγράφονται όπως θέλει ο μύθος: Ό,τι πιστεύουν οι άνθρωποι, γεννά συνέπειες και αποτελεί ένας είδος αλήθειας. Εκατοντάδες ξένοι εθελοντές συνέρρευσαν στην Ισπανία επειδή πίστευαν ότι έπαιρναν μέρος στην υπεράσπιση της διεθνούς εργατικής τάξης, "ενώνοντας την ανθρώπινη φυλή". Περίπου 17.000 πέθαναν. Τουλάχιστον 5.000 Ισπανοί πέθαναν ως εθελοντές για τον Χίτλερ στη Ρωσία, πιστεύοντας ότι συνέχιζαν μία αντι-μπολσεβικική σταυροφορία. Αν και οι εμπειρίες και στις δύο πλευρές ήταν παραπλανητικές, πολλοί συμμετέχοντες και θεατές σφυρηλάτησαν νέες φιλίες και συνειδητοποίησαν ότι ο πραγματικός παγκόσμιος αγώνας δεν θα ήταν εκείνος της Αριστεράς εναντίον της Δεξιάς, αλλά της δημοκρατίας εναντίον των υπολοίπων. Ο Ισπανικός Εμφύλιος Πόλεμος δεν ήταν αληθινά ένα πρελούδιο ή μέρος αγώνα, αλλά εσφαλμένες ερμηνείες τον παρουσίασαν ως σύμπτυξη και των δύο. Όταν τελείωσε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, η Ισπανία είχε απομονωθεί από τους συμμάχους της. Καθώς ο Ψυχρός Πόλεμος εξαπλώθηκε σε όλο τον κόσμο, η Ισπανία δεν είχε σχέση. Μέχρι την δεκαετία του '60, όταν η ιστορία της Ισπανίας συνέχισε ξανά την κανονική πορεία της και η χώρα άρχισε να μοιάζει με την υπόλοιπη Ευρώπη, η Ισπανία ήταν τόσο "διαφορετική" όσο τη διαφήμιζαν τα τουριστικά φυλλάδια. Έτσι, σταδιακά αποσπάστηκε από την περίοδο των Παγκόσμιων Πολέμων και ο εμφύλιος πόλεμος αντιμετωπίστηκε ως μια χαρακτηριστικά ισπανική τραγωδία. Σήμερα βρισκόμαστε σε μια νέα φάση της ιστοριογραφίας της σύγκρουσης, η οποία βασίζεται σε ένα νέο είδος λογοτεχνίας στην Ισπανία, σύμφωνα με το οποίο παιδιά και εγγόνια των θυμάτων αναλαμβάνουν ταξίδια μέσω της μνήμης σε αναζήτηση των νεκρών. Από αυτόν τον μετα-ιδεολογικό πόλεμο, ο Antony Beevor συνάγει ανθρώπινα μαθήματα

Το βιβλίο αυτό είναι μια καταγραφή των εμπειριών του Όργουελ σαν πολιτοφύλακα στον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο. Γραμμένο λίγους μόνο μήνες μετά τα γεγονότα, μας δίνει ένα πορτραίτο του Εμφύλιου που άρχισε σαν μια γνήσια εργατική επανάσταση και τελείωσε σαν μια τραγική απώλεια ζωής και ιδανικών. Περιγράφει την σκληρότητα, την ανικανότητα, τους πολιτικούς ελιγμούς, την κυνική διπροσωπία των Κομμουνιστών, που υποστηρίζονταν απ’ τη Ρωσία, με αρκετή αμεροληψία και ανθρωπιά ώστε να προσφέρει στον αναγνώστη μια διάφανη εικόνα του πολέμου και του πολιτικού χάους που ονομαζόταν Δημοκρατική Ισπανία. Αυτή η έκδοση εμπεριέχει και το μεταγενέστερο δοκίμιο του Όργουελ «Αναπολώντας τον Ισπανικό Πόλεμο»