Το πρόσωπο της Σάλλυ ήταν σκεπασμένο με μια κουβέρτα, ως το ύψος των μισάνοιχτων, θολών ματιών της. Κάποιος – με μια λέξη: ο δολοφόνος της – φρόντισε να τακτοποιήσει το νεκρό κορμί στο κρεβάτι, προτού κατεβεί ανενόχλητος από τη σκάλα που είχε στερεώσει από πριν στο παράθυρο του απόμερου δωματίου. Δίπλα στη Σάλλυ το μικρό της παιδί κλαίει. Όμως, εδώ και ώρα, εκείνη δεν του απαντά. Κι εκείνες οι μελανιές που πρόλαβε να δει στον λαιμό της, προτού η σκοτεινή φιγούρα γλιστρήσει από το παράθυρο – εκείνες οι φρικτές μελανιές ποιανού φοβερού μηνύματος ήταν προάγγελοι; Ποιος ήθελε τον θάνατο της Σάλλυ – ποιος απ’ όλους τους ευυπόληπτους ενοίκους του Μάρτινγκαιηλ;