...Θέατρο των γεγονότων είναι η Αθήνα πρόκειται, ούτε λίγο ούτε πολύ για τη διάσωση της Αθήνας, σε μια εποχή κατά την οποία η μοίρα αυτής της πόλης, της ελληνικής πρωτεύουσας, απειλούνταν στο έπακρο - σε βαθμό τέτοιο, που σήμερα ακόμα η κοινή γνώμη δεν τον γνωρίζει, και που τότε ακόμη, ελάχιστοι μπορούσαν να γνωρίζουν. Το τι ευλογία ήταν και τι σήμαινε για την Ευρώπη η διάσωση της Ρώμης και του Παρισιού από την καταστροφή, είναι κάτι που εκφράστηκε αρκετά, και συχνά. Αυτό που δεν έγινε ακόμα επαρκώς γνωστό στην κοινή γνώμη, είναι πως η Αθήνα δεν απειλήθηκε λιγότερο και πως η διάσωσή της δεν είναι λιγότερο πολύτιμη. Ας υποθέσουμε για μια μόνο στιγμή πως η καταστροφή είχε πράγματι συντελεσθεί, πως είχαν καταστραφεί οι ζωτικές εγκαταστάσεις της Αθήνας, πως είχε ανατιναχθεί το φράγμα του Μαραθώνα, αφήνοντας τον πληθυσμό μιας πόλης εκατομμυρίων χωρίς νερό ας υποθέσουμε πως η Αθήνα είχε μεταβληθεί, στη διάρκεια των πολεμικών επιχειρήσεων, σε ένα πεδίο ερειπίων - όλος ο κόσμος θα εξεγείρονταν, σήμερα ακόμα, για μια τέτοια τερατωδία. Και όμως, τέτοια ήταν η καταστροφή που απειλούσε να ξεσπάσει πάνω στην Αθήνα κάθε μέρα σχεδόν, κάθε ώρα, θα μπορούσε να πει κανείς, για εβδομάδες ολόκληρες...

Οι ουγγαρέζικες στέπες, τα έρημα βοσκοτόπια, τα κόκκινα λιβάδια με τα καλαμπόκια, το μαύρο δάσος είναι τα τοπία του εσωτερικού κόσμου της Μπριγκίτας και του Στέφαν Μουράι που τα διασχίζουν. Η υφή του εδάφους, η βλάστηση, το σφύριγμα του ανέμου, η υγρασία της νύχτας, ο φωτισμός, δηλώνουν πάντα το χρόνο· κάθε πράγμα ανήκει στον δικό του χρόνο, όπως στο ρυθμό των παραγράφων της Βίβλου, που σημαίνει ότι κάθε πράγμα, για εκείνον που διαβάζει ή ακούει, πρέπει να έχει τον δικό του χρόνο, να αποτελεί ένα νόμο. Η "Μπριγκίτα" είναι ένα παραμύθι και το παραμύθι είναι μάθημα ζωής. Δεν διδάσκει την ηθική αλλά μεταβιβάζει το "κενό" του εαυτού, δια μέσου του οποίου λειτουργεί η ανώνυμη ποιητική μεταμόρφωση του πραγματικού. Πρόσωπα και πράγματα αποκτούν εδώ τη δύναμη του αρχετύπου.

"Μιλάμε για "ουράνιες εκτάσεις" του Μπετόβεν", λέει ο Χάντκε, "θα μπορούσαμε το ίδιο να μιλάμε και για "ουράνιες βραδύτητες" του Στίφτερ. Για τη βραδύτητα της γλυκιάς και ήρεμης τελετουργίας των αντικειμένων του, των τοπίων του, των προσώπων. Σαν να επανεμφανίζονται, σαν να επιστρέφουν έπειτα από μια βαθύτατη λησμονιά".

Το βιβλίο αυτό αναζητά τη λογοτεχνική καταγραφή της εμπειρίας της προσφυγιάς και τα γνωρίσματα του αφηγηματικού προσώπου του Μικρασιάτη πρόσφυγα στο έργο δημιουργών του μεσοπολέμου, εποχή κατά τη οποία διαδραματίζεται η ένταξη των προσφύγων, διαπλεκόμενη με μία πολύπτυχη κρίση της ελληνικής κοινωνίας, απέναντι στην οποία η λογοτεχνία τοποθετείται και παρεμβαίνει. Μέσα από τις εικόνες του πρόσφυγα επιχειρείται να διερευνηθεί - η διαχείριση από την πεζογραφία του προβλήματος επαναπροσδιορισμού του «εθνικού» και της εθνικής ταυτότητας, της επίτευξης της εθνικής ομοιογένειας που θέτει η κατάρρευση του μεγαλοϊδεατισμού και η ενσωμάτωση των προσφύγων - η διαδικασία αναδόμησης, σε επίπεδο προσωπικό και συλλογικό, μιας διαλυμένης ταυτότητας και ψυχικής ισορρόπησης ενός «εξόριστου», τραυματισμένου ανθρώπου, που αποτελεί ο πρόσφυγας - η σχέση του πρόσφυγα με μία προλεταριακή ταυτότητα στο πλαίσιο μιας αναπτυσσόμενης τότε κοινωνιστικής ή / και «προλεταριακής» πεζογραφίας, συνιστώντας αυτή η σχέση κι ένα επιπλέον μέσο εθνικής ενσωμάτωσης του προσφυγικού πληθυσμού.

ΠΡΟΛΟΓΟΣ
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ
ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΣΥΓΚΥΡΙΑ ΚΑΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
1. Η Ελλάδα του μεσοπολέμου
2. Η Μικρασιατική καταστροφή και η προσφυγιά στη νεοελληνική λογοτεχνία
ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ
ΟΙ ΔΥΟ ΑΞΟΝΕΣ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΟΠΟΙΙΑΣ ΤΟΥ ΠΡΟΣΦΥΓΑ: ΑΠΟ ΤΗ ΜΕΙΟΝΕΞΙΑ ΣΤΗΝ ΥΠΕΡΑΝΑΠΛΗΡΩΣΗ ΤΗΣ
Ι. Η μειονεξία ως κεντρικός άξονας της εικόνας του πρόσφυγα
1. Το θύμα μίας βιαιότατης ανατροπής και της απόλυτης απώλειας
2. Στο περιθώριο κάθε κοινωνικής ταυτότητας ή η ελληνική κοινωνία απέναντι στους πρόσφυγες που καταφθάνουν
3. Ο μάρτυρας μίας μέγιστης κρίσης πολιτισμού
4. Εικόνες της προσφυγιάς
5. Η μνήμη ως ανασταλτικός παράγοντας της προσαρμογής
ΙΙ. Διαδικασίες υπεραναπλήρωσης της μειονεξίας και το στρατήγημα της υπεροχής στην εικόνα του πρόσφυγα
1. Ο πρόσφυγας εικόνα ενός εξαιρετικού ανθρώπου και Έλληνα και μίας «νέας Ελλάδας»
2. Εικόνες «υπέρβασης» της προσφυγιάς
3. Ο υπεραναπληρωτικός ρόλος της μνήμης: Η «υπεροχή» μίας μειονεκτούσας ομάδας
ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ
ΤΡΙΑ ΑΦΗΓΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΦΥΓΙΑ
1. Τατιάνα Σταύρου, Οι πρώτες ρίζες: η τύχη των αστών ή ο πρόσφυγας ως υποκείμενο
2. Ηλίας Βενέζης, Γαλήνη: ο άνθρωπος και η μοίρα ή ο άνθρωπος έρμαιο της Ιστορίας
3. Στρατής Μυριβήλης, Η Παναγιά η Γοργόνα: ύμνος στην ελληνική λαϊκή ψυχή
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
ΕΥΡΕΤΗΡΙΟ

Από την επομένη της δολοφονίας του και μέχρι σήμερα, ο Καποδίστριας υπήρξε αμφιλεγόμενη προσωπικότητα με υπολογίσιμο ιδεολογικό και συναισθηματικό φορτίο για τη νεοελληνική συνείδηση. Άλλοι είδαν στο πρόσωπό του τον μεγάλο άνδρα και το πρότυπο πολιτικού ηγέτη. Για άλλους αντίθετα υπήρξε ο αυταρχικός ηγεμόνας που κατέπνιξε τη φιλελεύθερη δυναμική της Επανάστασης. Το βιβλίο αυτό επιχειρεί να παρακολουθήσει τις διαδοχικές στάσεις απέναντι στον πρώτο Κυβερνήτη της Ελλάδας σε συνάρτηση με τις κοινωνικές, πολιτικές και ιδεολογικές συγκρούσεις που διατρέχουν τη νεοελληνική ιστορία.

Γιατί διδάσκεται η ιστορία του ΚΚΕ 

Τι είναι, τι πρέπει να είναι ο κομμουνιστής, το μέλος του ΚΚΕ; 

Πού πρέπει να τείνει το στέλεχος του ΚΚΕ; {Η σωματική αγωγή του κομμουνιστή – Η ψυχική υγεία του κομμουνιστή – Ο κομμουνιστής σαν χαρακτήρας – Οι πνευματικοί ορίζοντες του κομμουνιστή – Η μαρξιστική-λενινιστική κατάρτιση του κομμουνιστή – Η μελέτη και ανάλυση της κατάστασης και ο καθορισμός της γραμμής – Το κομματικό πρόσωπο του κομμουνιστή – Ο κομμουνιστής στην κομματική δουλειά του – Ένας ειδικός τομέας – Προβάλλουμε απραγματοποίητες αξιώσεις;}

Στη διάρκεια ενός αιώνα, από τις αβέβαιες απαρχές του σε άθλια περιθωριακά στέκια, το τάνγκο ανέβηκε μέχρι που έγινε συνώνυμο της χώρας που το γέννησε. Υπήρξε αντανάκλαση και προϊόν μιας κοινωνίας που δομήθηκε πάνω στην επιμειξία. Από τη διασταύρωση ντόπιων ρυθμών με άλλους εισαγόμενους, γεννήθηκε η μουσική του Buenos Aires. Από την επιμειξία Κρεολών, Ιταλών, Ισπανών, Αράβων και Εβραίων γεννήθηκε ο αργεντινός, ο μουσικός καθρέφτης του οποίου ήταν και είναι το τάνγκο. Ακόμα και οι κρίσεις που πέρασε, οι επάνοδοί του, οι ευτυχισμένες στιγμές του και οι ήττες του τάνγκο είναι οι ίδιες μ' αυτές που δοκίμασε η πατρίδα του. . . Αυτός ο χορός διαδοχικά αποδοκιμάστηκε, έγινε αντικείμενο πολεμικής, σάτιρας και ανάλυσης. Αλλά ο Enrique Santos Discepolo, ο κορυφαίος δημιουργός του, δίνει τον πιο ευαίσθητο και ακριβή ορισμό του: "Είναι μια θλιβερή σκέψη που χορεύεται". . . Στις γιορτές που συμμετείχαν όλοι, όπως στους γάμους για παράδειγμα, και παρά τις απαγορεύσεις ποτέ δεν έλειπε κάποιος τολμηρός και ζητούσε από τους μουσικούς να του παίξουν ένα τάνγκο. Στην αρχή, τα κορίτσια αρνούνταν να χορέψουν τάνγκο μπροστά στους γονείς τους, εξοργισμένους από την προσβλητική εισβολή της πορνογραφικής μουσικής στην οικογένεια, αλλά σιγά σιγά - και αφού εξαλείφθηκαν εκείνες οι φιγούρες που θεωρούνταν αμαρτωλές -, το τάνγκο άρχισε να συνηθίζεται, να γίνεται απαραίτητος σύντροφος στις αυθόρμητες γιορτές που στήνονταν τις Κυριακές το απόγευμα.

Η Ευρυτανία, παρόλο που βρίσκεται στο κέντρο του ελληνικού ηπειρωτικού χώρου, για τον έξω κόσμο η δυσπρόσιτη αυτή περιοχή είναι ελάχιστα γνωστή ή και τελείως άγνωστη. Οι αιτίες της απομόνωσής της από την υπόλοιπη Κεντρική Ελλάδα δεν οφείλονται μόνο σε γεωφυσικούς λόγους, αλλά και σε παράγοντες ιστορικούς, οικονομικούς και κοινωνικούς. "Η Ιστορία των Αρχαίων Ευρυτάνων" παρουσιάζει σημαντικό ενδιαφέρον όχι μόνο για τα ιστορικά προβλήματα που ανιχνεύει, αλλά και για όσα θέτει προς επιστημονική έρευνα. Ο συγγραφέας, βασιζόμενος στη γνώση των ιστορικών κλασικών πηγών και των αρχαίων μύθων, μελετάει του Ευρυτάνες σε συσχετισμό και με τα άλλα αιτωλικά φύλα: Οφιονείς, Αποδωτούς, Αγραίους, Απεραντούς. Ερευνά τις σχέσεις των Ευρυτάνων με τις ομηρικές παραδόσεις και τη λατρεία του Οδυσσέως. Τοποθετεί του Ευρυτάνες στο πλαίσιο των φυλών της Κεντρικής Ελλάδας, συμπεραίνοντας την ελληνική τους γένεση

Πρόλογος

Richard Fester

Στο θέμα μας

Τι προδίδουν οι μύθοι για τη δημιουργία 

Η γυναικοκρατία σ'όλο τον κόσμο

Το πρωτόκολλο της γλώσσας

Marie E.P. König

Η γυναίκα στις λατρευτικές εκδηλώσεις της παγετώδους περιόδου

Doris F. Jonas

Ακμή και παρακμή της γυναικείας κυριαρχίας

Βιολογικοί παράγοντες

David A. Jonas

Άλλοτε και τώρα

Μια βιοψυχολογική επισκόπηση

Ricard Fester

Συγκεφαλαίωση

Βιβλιογραφία

Πρόλογος

Χρονολογικός πίνακας (1.τα συνέδρεια του ΚΚ3.2.τα ανώτατα σώματα μετά το 6ο συνέδριο)

Η 6η ολομέλεια-1934

Το 6ο συνέδρειο-1935

Από το 6ο συνέδριο ως την 4η Αυγούστου

Από την 4η Αυγούστου ως την απελευθέρωση

Απο την Απελευθέρωση ως το 7ο συνέδριο

Εισαγωγή / Θεωρία και μέθοδος / Η μπολσεβίκικη τέχνη της καθοδήγησης / Τα προβλήματα καθοδήγησης στο ΚΚΕ / Η πολιτική ηγεσία / Η μπολσεβίκικη στρατηγική και ταχτική {Στρατηγική – Η στρατηγική και οι εφεδρείες της επανάστασης – Επαναστατική κατάσταση. Ένοπλη εξέγερση} / Τα προβλήματα της στρατηγικής του ΚΚΕ / Η ταχτική μας {Πρόλογος – Μορφές και μέθοδες οργάνωσης δουλειάς και πάλης – Βασικός κρίκος: Το νέο. Η πρωτοβουλία. Και πάλι οι εφεδρείες – Είδη ταχτικής. Τοπικές ιδιομορφίες. Συνθήματα – Για τα συνθήματα του ΚΚΕ: Ειρήνη και ‘τα όπλα αντίστροφα’ – Το πρόγραμμα των μερικών διεκδικήσεων. Εργατιά και σύμμαχοί της – Ρυθμός. Ωριμότητα καρπού. Εκλογή στιγμής. Δοκιμή των δυνάμεων – Μερικά ζητήματα της ταχτικής μας σήμερα – Η ταχτική μας: Συγκεφαλαίωση} / Οργανωτική πολιτική και οργανωτική δουλειά {Πρόλογος – Ο έλεγχος για την εκτέλεση των αποφάσεων} / Παράνομη οργάνωση και παράνομη δουλειά. Μπολσεβίκικη συνωμοτικότητα και επαναστατική επαγρύπνηση / Το μπολσεβίκικο στυλ στη δουλειά / Το πρόβλημα των στελεχών στο ΚΚΕ {Για μια μπολσεβίκικη πολιτική στελεχών – Η μπολσεβίκικη απαιτητικότητα – Η επιλογή και η ανάδειξη των στελεχών}] [Αναφορές στον Μπελογιάννη στις σελ. 214, 251-252, 258-262 και 278] [Αναφορά στην ΟΠΛΑ στην σελ. 223]