Οι ουγγαρέζικες στέπες, τα έρημα βοσκοτόπια, τα κόκκινα λιβάδια με τα καλαμπόκια, το μαύρο δάσος είναι τα τοπία του εσωτερικού κόσμου της Μπριγκίτας και του Στέφαν Μουράι που τα διασχίζουν. Η υφή του εδάφους, η βλάστηση, το σφύριγμα του ανέμου, η υγρασία της νύχτας, ο φωτισμός, δηλώνουν πάντα το χρόνο· κάθε πράγμα ανήκει στον δικό του χρόνο, όπως στο ρυθμό των παραγράφων της Βίβλου, που σημαίνει ότι κάθε πράγμα, για εκείνον που διαβάζει ή ακούει, πρέπει να έχει τον δικό του χρόνο, να αποτελεί ένα νόμο. Η "Μπριγκίτα" είναι ένα παραμύθι και το παραμύθι είναι μάθημα ζωής. Δεν διδάσκει την ηθική αλλά μεταβιβάζει το "κενό" του εαυτού, δια μέσου του οποίου λειτουργεί η ανώνυμη ποιητική μεταμόρφωση του πραγματικού. Πρόσωπα και πράγματα αποκτούν εδώ τη δύναμη του αρχετύπου.
"Μιλάμε για "ουράνιες εκτάσεις" του Μπετόβεν", λέει ο Χάντκε, "θα μπορούσαμε το ίδιο να μιλάμε και για "ουράνιες βραδύτητες" του Στίφτερ. Για τη βραδύτητα της γλυκιάς και ήρεμης τελετουργίας των αντικειμένων του, των τοπίων του, των προσώπων. Σαν να επανεμφανίζονται, σαν να επιστρέφουν έπειτα από μια βαθύτατη λησμονιά".