Στην αρχή του έργου ο Οιδίπους είναι ο μεγάλος βασιλιάς που έχει σώσει τη Θήβα, και είναι τώρα η μόνη της ελπίδα· κανείς δεν μπορεί να συγκριθεί με τον Οιδίποδα στο διάβασμα σκοτεινών μυστικών. Στο τέλος είναι ο μιαρός απόβλητος, αίτιος της δυστυχίας της πόλης, εξαιτίας εγκλημάτων που ο Απόλλων τα είχε προβλέψει, προτού εκείνος να γεννηθεί. Πρόκειται για αδυσώπητο ντετερμινισμό; Άραγε ο Σοφοκλής μας λέει ότι ο άνθρωπος δεν είναι παρά άθυρμα της Μοίρας; Ή μήπως εννοεί απλώς ότι οι θεοί μηχανεύτηκαν αυτή την τρομερή μοίρα για τον Οιδίποδα, για να αποκαλύψουν τη δύναμή τους στους ανθρώπους και για να τους διδάξουν ένα σωτήριο μάθημα; 

Η κίνηση στις "Χοηφόρες" είναι διαφορετική. Εξαρτάται από τις εναλλασσόμενες αντιθέσεις της διάθεσης, στις οποίες ο χορός παίζει τον πρωταρχικό ρόλο. Όταν η Ηλέκτρα είναι απελπισμένη, ο χορός υπαγορεύει μια ευχή για εκδίκηση. Όταν ο Ορέστης ύστερα από χρόνων απουσία αγκαλιάζει την αδελφή του, ο χορός υπενθυμίζει την πατρική κληρονομία του. όταν ο Ορέστης και η Ηλέκτρα μοιρολογούν δίπλα στον τάφο του πατέρα τους, ο χορός ξεφωνίζει ζητώντας αίμα. Όταν αυτοί στρέφονται προς μια ανελέητη εκδίκηση, ο χορός θρηνεί για την κατάρα του Ατρέα. . . Και στην τελευταία σκηνή απ' όλες, όταν η νίκη σβήνεται μέσα στον τρόμο και την απελπισία, ο χορός πέφτει από τη χαρά στο φόβο, από το φόβο στην αμφίβολη βεβαιότητα και την απελπισμένη παρηγοριά.