Ο "Τρυφερός Γουίλλιαμ" είναι ένα βιβλίο συγκινητικό, τρυφερό, ιδιόμορφο, πλημμυρισμένο από αγάπη για το άλογο. 

Μέσα από τις σελίδες του ζωντανεύει η μελαγχολική, επιβλητική φωνή του γερο-Κέλη, που αφηγείται τις δοκιμασίες και τα βάσανα μιας ολόκληρης ζωής: τα χρόνια που ήταν άλογο ιπποδρομιών, τα χρόνια σε μια σχολή ιππασίας για αρχάριους και, τέλος, τα χρόνια όπου, τσακισμένος από τις κακουχίες και γερασμένος πια, περνάει στα χέρια ενός παράξενου γέρου κι αλλάζει ολότελα η ζωή του.

Με αυτό το τόσο συγκινητικό και ρεαλιστικό κείμενο ο συγγραφέας δεν περιορίζεται να σκιαγραφήσει ένα ζώο που υφίσταται απερίγραπτη κακομεταχείριση, αλλά σκιτσάρει μια σχεδόν τραγική προσωπικότητα. Εμβαθύνοντας στην καρδιά αυτού του αλόγου, είναι μοιραίο να αναγνωρίσουμε κάτι από τη δική μας καρδιά.

Ταμ και Ρίτσι: δυο Σκωτσέζοι εργάτες. Τρελαίνονται για τα τζην, δεν τρελαίνονται για δουλειά, μονίμως κάτι τους φταίει, δεν βλέπουν την ώρα να πάνε στην παμπ, ο κόσμος να χαλάει - εν ολίγοις δυο εργάτες σαν τους περισσότερους. Μόνο που ο Ταμ και ο Ρίτσι, μαζί με τον καινούργιο επιστάτη, αποκαλύπτουν σιγά σιγά πλευρές ασύλληπτες. Όταν ο εργοδότης τους, ο Ντόναλντ, θα τους υποχρεώσει να πάνε στην Αγγλία για εργολαβίες της εταιρείας, θα ξεμπερδέψουν χωρίς πολλά πολλά με τους πελάτες τους, φροντίζοντας πάντως να τηρούν απαρεγκλίτως την καθημερινή τους ρουτίνα. Μέχρι που θα έρθει η ώρα να βρουν το δάσκαλό τους. Ποιοι είναι τελικά αυτοί οι αδελφοί Χολ και με τι λογής ζώα ασχολούνται;

Εξαιρετική βιογραφία ενός μεγάλου συγγραφέα που απαιτεί να προσαρμοστούμε στη δική του οπτική τόσο ως προς τη μορφή όσο και ως προς το περιεχόμενο. Τους ήρωές του δεν τους συμπαθείς εύκολα, τα βιβλία του δεν τα διαβάζεις εύκολα. Δεν έχει την παραμικρή διάθεση να μας κατακτήσει αλλά να μας βάλει να τον κατακτήσουμε. Με άλλα λόγια, προσκλήσεις δεν υπάρχουν αλλά η πόρτα είναι ορθάνοικτη. Ελάχιστοι συγγραφείς έγιναν αποδεκτοί ως μεγαλοφυΐες και ταυτόχρονα προκάλεσαν τόση δυσαρέσκεια και μομφή όπως ο Τζόυς. Για τους Ιρλανδούς παραμένει άσεμνος και πιθανότατα τρελός. . . για τους Άγγλους εκκεντρικός και «Ιρλανδός». . . για τους Αμερικανούς ήταν ένας μεγάλος πειραματιστής, ένας μεγάλος κοσμοπολίτης αλλά ίσως και ένας πολύ σκληρόκαρδος άνθρωπος. . . ενώ για τους Γάλλους ο Τζόυς στερείται εκείνου του εκλεπτυσμένου ορθολογισμού που θα τον τοποθετούσε ασυζητητί μεταξύ των ανθρώπων των γραμμάτων.

Προοίμιο στη νέα και αναθεωρημένη έκδοση / Προοίμιο και ευχαριστίες στην έκδοση του 1959 / Ευχαριστίες για την έκδοση του 1982 / Μερικές ακόμη ευχαριστίες / Εισαγωγή / Δουβλίνο {Η οικογένεια πριν από τον Τζόυς – 1882-1894 – 1894-1898 – 1898-1900 – 1900-1902 – 1902 – 1902-1903 – 1903-1904 – 1904} / Πόλα, Ρώμη, Τεργέστη {1904-1905 – 1905 – 1905-1906 – 1906-1907 – Το υπόβαθρο των Νεκρών – 1907-1909 – 1909 – Η ανάπτυξη της φαντασίας – 1909-1911 – 1912 – 1913-1914 – Το υπόβαθρο του Οδυσσέα – 1914-1915} / Ζυρίχη {1915-1916 – 1916-1918 – 1918 – 1918-1919 – 1919-1920} / Παρίσι {1920 – 1920-1922 – 1922-1923 – 1923-1926 – 1926-1929 – 1929-1932 – 1932-1935 – 1936-1939} / Επιστροφή στη Ζυρίχη {1939-1941} / Ευρετήριο

Ακολουθώντας τη μοναχική πορεία της ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασία, σε ένα τοπίο που καθορίζει και καθορίζεται από την ιστορία, η Μάγδα μάς μιλάει για τη μοναξιά, για τη λαχτάρα του ανθρώπου να αγαπήσει και να αγαπηθεί, για τη σχέση αφέντη και σκλάβου, λευκού και μαύρου, άντρα και γυναίκας, για την επίγεια αγωνία και την ανάγκη της λύτρωσης

Γράφοντας για τους νατοϊκούς βομβαρδισμούς ο Νόαμ Τσόμσκι θέτει ορισμένα καίρια ερωτήματα για τον Νέο Ανθρωπισμό: τι ακριβώς τον καθοδηγεί; Το ανθρωπιστικό ενδιαφέρον ή τα συμφέροντα των μεγάλων; Η προσφυγή στη βία έγινε όντως εν ονόματι των αρχών και των αξιών; Ή μήπως γίναμε, για μια φορά ακόμη, μάρτυρες επιλογών ιδιοτελών αλλά και τόσο οικείων; Με τη βαθιά γνώση της ιστορίας -και με διεισδυτική επιχειρηματολογία ως προς τη συνάφεια της με τη «νέα εποχή»- ο Τσόμσκι καταρρίπτει έναν προς έναν τους ρητορικούς ισχυρισμούς πως οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί της μάχονται για έναν κόσμο, όπου οι υπεύθυνοι για τις εθνικές εκκαθαρίσεις δεν θα έχουν πια πού να κρυφτούν. Με το μοναδικό ρωμαλέο ύφος του, ο συγγραφέας εξετάζει διεξοδικά πολλά από αυτά τα γεγονότα που «δεν είναι πρέπον» να θίγονται. Από το ότι οι κυβερνήσεις είχαν επίγνωση πως οι βομβαρδισμοί θα κλιμάκωναν τις σερβικές θηριωδίες μέχρι το ότι για χάρη του πολέμου πήγαν χαμένες πάμπολλες ευκαιρίες διπλωματικής επίλυσης του ζητήματος. Είναι δε τόσα πολλά αυτά τα γεγονότα, ώστε να δικαιολογούν ολόκληρο κεφάλαιο υπό τον τίτλο: «Το σύνδρομο της άρνησης». Δοκιμασίες απαραίτητες ώστε να μην διασαλεύεται η επίσημη εκδοχή της πραγματικότητας. 

1. «Εν ονόματι των αρχών και των αξιών»
2. Πριν από την έναρξη των βομβαρδισμών
3. Μια αποτίμηση των ανθρωπιστικών προσθέσεων
Α. Η σφαγή του Ρασκάκ: «Η περιγραφή των ωμοτήτων ήταν το έναυσμα για την αντίσταση»
Β. Οι ανθρωπιστικές ανησυχίες στη δεκαετία του 1990: Ένα μικρό δείγμα
Γ. «Ανθρωπιστική επέμβαση»
4. Το σύνδρομο της άρνησης
5. Το ιστορικό των διπλωματικών διαπραγματεύσεων
6. Γιατί βία;
7. Η παγκόσμια τάξη και οι κανόνες της
Εκ των υστέρων
Σημειώσεις 
Ευρετήριο