‘Ο Άντερσον όρμησε το αυτοκίνητο και προσπάθησε να ελευθερώσει την κόρη του που ήταν παγιδευμένη εκεί μέσα. Η ωρολογιακή βόμβα θα έσκαγε από στιγμή σε στιγμή κάνοντας κομμάτια το Ντάτσουν και την κοπέλα. Αδύνατο να προλάβει να τη λύσει έτσι όπως την είχαν δέσει οι τρομοκράτες. Άρχισε να ψάχνει για το πιστόλι του σαν τρελός, πασπατεύοντας στο σκοτάδι. Μάταια. Το τουφέκι; όχι, βρισκόταν πολύ μακριά. Το Μπράουνινγκ; ούτε. Αποφάσισε να τραβήξει τον ωρολογιακό μηχανισμό και να προσπαθήσει να προστατεύσει την κόρη του βάζοντας ασπίδα τον εαυτό του…’

Η Ωντρίνα Ανταίρ ήθελε τόσο πολύ να μοιάσει της αδελφής της. Ήξερε πως ο πατέρας της δεν μπορούσε να την αγαπήσει όσο αγαπούσε εκείνην. Η αδελφή της ήταν τόσο ξεχωριστή, τόσο τέλεια – πάντα τέλειοι είναι οι νεκροί. Στο κλειδωμένο δωμάτιο του πάνω πατώματος υπήρχαν τα ρούχα κι οι κούκλες της αδελφής της, τα ζωάκια και τα παιχνίδια της – καθώς και η ιερή κουνιστή πολυθρόνα της, που έκρυβε το μυστικό των χαρισμάτων της νεκρής. Τώρα η Ωντρίνα θα καθίσει σ’ εκείνη την πολυθρόνα και θα αποκτήσει όλα αυτά τα χαρίσματα. Θα αντικρίσει καταπρόσωπο το επικίνδυνο, τρομακτικό μυστικό που είναι γνωστό σε όλους. Σ’ όλους εκτός από…