Ο Ντάμπλντορ κατέβασε τα χέρια του και κοίταξε τον Χάρι πάνω από τα πολυεστιακά γυαλιά του. «Έφτασε ο καιρός», άρχισε, «να σου πω αυτό που έπρεπε να σου είχα πει πριν από πέντε χρόνια. Κάθισε, σε παρακαλώ, Χάρι. Θα σου τα πω όλα. Σου ζητώ μόνο να κάνεις λίγη υπομονή. Όταν τελειώσω, θα έχεις την ευκαιρία να οργιστείς μαζί μου με την άνεσή σου... να κάνεις ό,τι θέλεις. Δε θα σε εμποδίσω».

Καλοκαίρι, κι ο Χάρι Πότερ έχει βαρεθεί να λαμβάνει παράξενα, ολιγόλογα γράμματα από τους φίλους του. Δε βλέπει την ώρα ν αρχίσουν τα σχολεία, για να μάθει τι ήταν αυτό που του κρατούσαν κρυφό τόσο καιρό. Γιατί ο Ρον κι η Ερμιόνη κάτι ξέρουν, κάτι που εκείνος αγνοεί. Το Τάγμα του Φοίκινα ετοιμάζεται για πόλεμο, ενώ εκείνος δεν υποψιάζεται ούτε την ύπαρξή του...


Αν είστε απ τους ελάχιστους που δε διάβασαν ακόμη τα προηγούμενα βιβλία του Χάρι Πότερ, τώρα είναι ώρα να το κάνετε! Το 5ο βιβλίο είναι εδώ και σας περιμένει!

Ακόμη ένα καλοκαίρι στο σπίτι των Ντάρσλι πλησιάζει στο τέλος του. Ο Χάρι Πότερ περιμένει με ανυπομονησία την επίσκεψη του καθηγητή Ντάμπλντορ. Η τελευταία φορά που είχε συναντήσει το διευθυντή της Σχολής "Χόγκουαρτς" ήταν σε μιαν άγρια μονομαχία με τον Βόλντεμορτ. Ο Χάρι δεν μπορεί να κρύψει την αγωνία του. Γιατί ο Ντάμπλντορ βιάζεται να τον δει τώρα; Τι είναι αυτό που δεν μπορεί να περιμένει μέχρι να αρχίσει η νέα σχολική χρονιά;

Ο έκτος χρόνος στη Σχολή "Χόγκουαρτς" προμηνύεται εκρηκτικός και θα αλλάξει για πάντα τη ζωή του Χάρι και των φίλων του...

Χρειάστηκε να περάσουν κάμποσα χρόνια μέχρι να μάθω πώς είχε βιώσει ο Τσε τη συνάντησή μας. Ήταν σ' ένα γράμμα που έλαβα από το Κονγκό, το 1965, γεμάτο νοσταλγικές αναπολήσεις, όπου μου αποκάλυψε τι είχε σκεφτεί βλέποντάς με εκείνη τη στιγμή, καθώς και τις μέρες που ακολούθησαν· τι είχε νιώσει, καθώς βρέθηκε να παλεύει διχασμένος ανάμεσα στον πειθαρχημένο επαναστάτη και στον άντρα με τα συναισθήματα και τις ανάγκες τους, όταν είδε "μια ξανθιά και στρουμπουλή δασκαλίτσα". Και ιδιαίτερα το απόγευμα, που ψηλάφησε "το σημάδι από ένα τσιρότο και ακολούθησε μια πάλη (σύντομη) ανάμεσα στον άψογο επαναστάτη και στον άλλο (τον αληθινό, που έχασε μάλλον από ντροπή, αν και χρύσωνε το χάπι με την εικόνα του άψογου)".

Σαράντα χρόνια μετά το θάνατο του μεγάλου επαναστάτη, η σύντροφός του, Αλεΐδα Μαρτς, λύνει τη σιωπή της και με αφοπλιστική ειλικρίνεια μιλάει για όλα αυτά που "σαν όστρακο κλειστό είχε υποσχεθεί στον εαυτό της πως θα κρατήσει κρυφά για πάντα".