Άραγε, το είναι δεν έχει και κάποιο άλλο ελάττωμα εκτός από τον περιορισμό του και το μηδέν; Μέσα στην ίδια του τη θετικότητα, δεν ενέχεται κάποιο ριζικό κακό; Η αγωνία μπρος στο είναι –η φρίκη του είναι– δεν είναι τάχα ισαρχέγονη με την αγωνία μπρος στο θάνατο;

Επειδή ακριβώς το απρόσωπο υπάρχει, μας συνέχει ολοκληρωτικά, δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε επιπόλαια το μηδέν και τον θάνατο, και τρέμουμε μπροστά τους. Ο φόβος του μηδενός αναμετρά τη δέσμευσή μας στο είναι. Αφ᾽ εαυτής και όχι δυνάμει της περατότητας, η ύπαρξη κρύβει μια τραγικότητα την οποία δεν μπορεί να λύσει ο θάνατος.