Αυτή η γυναίκα είναι καταστροφική, τρελή. Είναι η νύχτα και ο θάνατος. Η Αναΐς, η τρυφερή πεταλούδα, την τριγυρίζει μαγνητισμένη από τη φονική γοητεία της. ‘Όταν κοιτάζω το πρόσωπό σου’, της γράφει, ‘νοιώθω την ανάγκη να μοιραστώ την τρέλα σου. Την κουβαλάω μέσα μου σαν ένα μυστικό, που δεν γίνεται πια να κρύψω. Αισθάνομαι μια χαρά, σαν αυτή που έχουμε όταν αποδεχόμαστε το θάνατο και την ανυπαρξία. Είναι μια χαρά πιο βαθιά και πιο μοιραία από τη χαρά της ζωής και της δημιουργίας’. Τι είναι αυτό που εμποδίζει την Αναΐς να βυθιστεί μέσα στις απολαύσεις του σαπφικού έρωτα; Οι σχέσεις τους περιορίζονται σε μακρινές βόλτες με τα δάχτυλα σφιχτοπλεγμένα, σε απαλά φιλιά μέσα στα ταξί του Παρισιού, σε χέρια ακουμπισμένα σε στήθη που ριγούν…