Στην ιδιαίτερα συνοπτική και γι' αυτό δυσκολότατη μορφή ποίησης, με την τεχνική μορφή του ομοικατάληκτου δεκαπεντασύλλαβου δίστιχου της Κρήτης, πάγιο χαρακτηριστικό είναι το διαμορφωμένο εθνικό αίσθημα. Αυτό αποτυπώνεται στους ύμνους για τον τόπο και τους ανθρώπους, στο βαρύ πένθος της ξενιτιάς, στο δριμύ πόνο της σκλαβιάς. Πάνω σ' αυτή τη στέρεη βάση κεντούν με ψιμύθια ο έρωτας, η αγάπη, η φιλία, το γλέντι στη χαρά και το μοιρολόι στο ξόδι. Όλα αυτά τα στοιχεία συγκλωνιάζει με δωρικό τρόπο έκφρασης ο Σήφης Παπασηφάκης για να μας καθοδηγήσει, ζάλο το ζάλο, λέξη τη λέξη, στον απέραντο και καθαγιασμένο χώρο της παράδοσής μας.