‘‘Μέχρι τα δώδεκά μου χρόνια πίστευα πως η ζωή ήταν μια όμορφη καλοκαιρινή μέρα. Έτσι είχε αρχίσει άλλωστε… Ήμαστε τέσσερα ευτυχισμένα παιδιά, μια ευτυχισμένη οικογένεια. Όταν η μητέρα μάς έκλεισε σ’ εκείνη τη σοφίτα, είπε ότι ήταν μόνο για λίγες μέρες κι επειδή μας αγαπούσε… Έπρεπε να μας κρύψει από τον πατέρα της. Θα κληρονομούσε την τεράστια περιουσία του, φτάνει να μη μάθαινε εκείνος ότι υπήρχαμε εμείς, τα παιδιά… Οι μέρες όμως έγιναν μήνες… κι ίσως γίνουν χρόνια…’’