"Ένα καφενείο κατεδαφίζεται στο τετράγωνό μου. Από τα τελευταία. Πόσα τάχα απομένουν; Αν ανήκα στους χορηγούς, θα εμπιστευόμουν στην Ακαδημία την απονομή επάθλου για την συγγραφή της ιστορίας του καφενείου που πεθαίνει. Κάθε μέρα ένα νέος θάνατος. Ο τελευταίος αιώνας του βίου του. Ούτε για δείγμα θα υπάρχει το 2000 μ.Χ. Θέμα σπαρταριστό για λαογράφους, λογοτέχνες, ιστορικούς, ποιητές ακόμα. Πώς δεν σκέφτηκαν να του εκφωνήσουν τον επικήδειο;". Η αναφορά μας στο καφενείο δεν αποτελεί επικήδειο. Προσπάθεια είναι να διασωθεί μέσα από τα κείμενα και τις εικόνες η ιστορία του καφενείου του Ζαχαράτου και μέσα απ' αυτό, στοιχεία της νεοελληνικής μας ζωής».